Anabella

Si Anabella ni Magdalena Jalandoni

Unang inilathala ang maikling kuwentong “Si Anabella” ni

Magdalena Jalandoni sa libro ni Corazon Villareal,

Translating the Sugilanon  (1994, 135-141). Kalakip ang

orihinal nito sa isang lupon ng mga makiniladyong maikling kuwento

ni Jalandoni, na pinamagatang Hinugpong nga mga Sugilanon 1936-

1938.  Nailathala din ang saling Filipino ni Villareal sa nirebisang

edisyon ng antolohiyang Philippine Literature: A History and

Anthology (1997, 151-154) ni Bienvenido Lumbera.

Sa unang pagsipat ng kuwentong “Si Anabella,” ating iisiping

taglay nito ang pormula ng mga romantikong kuwentong laganap

noong panahong ito’y nasulat, sa pagitan ng mga taong 1936-1938.

Magsisimula ang melodramatikong banghay sa pag-iibigan ng

dalawang magkaiba ng estado sa buhay, hahadlangan ito ng palalong

ina ng mayaman, susubukin ang katapatan ng magkasintahan, aangat

ang estado ng mahirap sa di inaasahang paraan upang sa wakas ay

magsasama uli sila, at magtatagumpay ang kanilang wagas na pag-

ibig.

Sa pagbubuod ni Villareal sa banghay ng kuwento, may

naidagdag siyang ilang detalyeng hindi binabanggit sa kuwento.

Halimbawa, na sumayaw ang magkasintahan sa tahanan ng binata,

at kinainggitan sila ng lahat; na nagsanib ang liwanag ng buwan at

ningning ng bituin sa loob ng isang gabi (1994, 13; aking salin mula

sa Ingles):

4748

“Si Anabella”

Isang pagunitang paglalakbay sa panahon ng dekada

treinta ang kuwentong “Si Anabella.” Isang gabing

maliwanag ang buwan at mga bituin, hinarana ng

binata ang dilag ng kaniyang biyolin. Sa himig ng

isang buong orkestra, sumayaw sila sa malawak na

sala ng malapalasyong tahanan ng binata. Nguni’t

ang binata’y mayaman, at inilayo siya ng kaniyang

ina sa kaniyang pinupusuan. Subalit buong tiyagang

naghintay si Anabella sa pagbabalik nito, at sa wakas

sila ay muling nagsama. (“Anabella” is a nostalgic

trip to the ‘30s. The beau serenades his love with a

violin on a moonlit and starry night, they dance in

the spacious sala of his palatial home to the strains

of a full orchestra, they are the envy of everyone

on the dancefloor. But he is rich and his mother

takes him away from his lover. Anabella, however,

waits patiently for his return and eventually they

are reunited.)

Kung magpatianod ang isang mambabasa sa romantikong

tradisyon, maaari ngang aakalin niyang may taglay itong mga

romantikong sangkap na sa katunayan ay hindi naman makikita sa

kuwento mismo. Hindi naman lubhang mali ang ganitong paraan

ng pagbasa kung ipinapalagay na ang kuwentong “Si Anabella” ay

akmang halimbawa ng isang makaluma’t romantikong kuwento.

Dagdag pa ni Villareal bilang komentaryo sa kuwento (1994, 13):

Maaaring sabihing pinapatibay ng “Si Anabella” ang

puna ng mga manunuri hinggil sa kahinaan ng

panitikang bernakular sa Pilipinas: na ito’y dulot

ng “malagkit na romantisismo,” “walang kaingatan

sa teknik,” pagkabuhaghag ng estruktura,

“didaktisismo,” at “sentimentalismo.”  (In a way,

“Anabella” confirms what critics have listed as the

weaknesses of vernacular literature in the

Philippines: “a cloying romanticism,”)

http://journals.upd.edu.ph/index.php/dilimanreview/article/view/753/751

ANOTHER INVITATION TO THE POPE TO VISIT TONDO Emmanuel Torres

Next time your Holiness slums through our lives, 

we will try to make our poverty exemplary. 

The best is a typhoon month. It never fails 

To find us, like charity, knocking on 

all sides of the rough arrangements we thrive in. 

Mud shall be plenty for the feet of the pious. 

We will show uoi how we pull things together 

from nowhere, life after life, 

prosper with children, whom you love. To be sure, 

we shall have more for you to love. 

We will show you where the sun leaks on 

our sleep, 

on the dailiness of piece meals and wages 

with their habit of slipping away 

from fists that have holes for pockets. 

We will show you our latest child with a sore 

that never sleeps. When he cries, 

the dogs of the afternoon bark without stopping, 

and evening darkens early on the mats. 

Stay for supper of turnips on our table 

since 1946 swollen with the same hard tears. 

The buntings over our one and only window 

shall welcome a short breeze. 

And lead prayers for the family that starves 

and stays together. If we wear roasries round 

our nexks 

it is not because they never bruise our fingers, 

(Pardon if we doze on a dream of Amen.) 

But remember to remember to reward us 

with something . . . more lush, greener than all 

the lawns of memorial parks singing together. 

Our eyes shall belss the liveliness of dollars. 

Shed no tears, please, for the brown multitudes 

who thicken on chance and feast on leftovers 

as the burning garbage smuts the sky of Manila 

pile after pile after pile. 

Fear not. Now there are only surreal assassins 

about who dream of your death in the shape 

of a flowering kris. 

Ang mga Kagilagilalas na Pakikipagsapalaran ni Juan de la Cruz-Jose F. Lacaba

Isang gabing madilim

puno ng pangambang sumakay sa bus

si Juan de la Cruz

pusturang pustura

kahit walang laman ang bulsa

BAWAL MANIGARILYO BOSS

sabi ng konduktora

at minura si Juan de la Cruz.

Pusturang-pustura

kahit walang laman ang bulsa

nilakad ni Juan de la Cruz

ang buong Avenida

BAWAL PUMARADA

sabi ng kalsada

BAWAL UMIHI DITO

sabi ng bakod

kaya napagod

si Juan de la Cruz.

Nang abutan ng gutom

si Juan de la Cruz

tumapat sa Ma Mon Luk

inamoy ang mami siopao lumpia pansit

hanggang sa mabusog.

Nagdaan sa Sine Dalisay

Tinitigan ang retrato ni Chichay

PASSES NOT HONORED TODAY

tabi ng takilyera

tawa nang tawa.

Dumalaw sa Konggreso

si Juan de la Cruz

MAG-INGAT SA ASO

sabi ng diputado

Nagtuloy sa Malakanyang

wala namang dalang kamanyang

KEEP OFF THE GRASS

sabi ng hardinero

sabi ng sundalo

kay Juan de la Cruz.

Nang dapuan ng libog

si Juan de la Cruz

namasyal sa Culiculi

at nahulog sa pusali

parang espadang bali-bali

YOUR CREDIT IS GOOD BUT WE NEED CASH

sabi ng bugaw

sabay higop ng sabaw.

Pusturang-pustura

kahit walang laman ang bulsa

naglibot sa Dewey

si Juan de la Cruz

PAN-AM BAYSIDE SAVOY THEY SATISFY

sabi ng neon.

Humikab ang dagat na parang leon

masarap sanang tumalon pero

BAWAL MAGTAPON NG BASURA

sabi ng alon.

Nagbalik sa Quiapo 

si Juan de la Cruz

at medyo kinakabahan

pumasok sa simbahan

IN GOD WE TRUST

sabi ng obispo 

ALL OTHERS PAY CASH.

Nang wala nang malunok

si Juan de la Cruz

dala-dala'y gulok

gula-gulanit na ang damit

wala pa rin laman ang bulsa

umakyat

        Sa Arayat

                      ang namayat

na si Juan de la Cruz

WANTED DEAD OR ALIVE

sabi ng PC

at sinisi

ang walanghiyang kabataan

kung bakit sinulsulan

ang isang tahimik na mamamayan

na tulad ni Juan de la Cruz

http://upreplib.tripod.com/kagilagilalas.htm

author

       Jose Garcia Villa 

        (August 5, 1908 – February 7, 1997) was a Filipino poet, literary critic, short story writer, and painter. He was awarded the National Artist of the Philippines title for literature in 1973,^[1] as well as the Guggenheim Fellowship in creative writing by Conrad Aiken.^[2]He is known to have introduced the "reversed consonance rime scheme" in writing poetry, as well as the extensive use of punctuation marks—especially commas, which made him known as the Comma Poet.^[3] He used the penname Doveglion (derived from "Dove, Eagle, Lion"), based on the characters he derived from himself. These animals were also explored by another poet e.e. cummings in Doveglion, Adventures in Value, a poem dedicated to Villa.^[1]

     

Writing career

Villa was considered the leader of Filipino "artsakists", a group of writers who believe that art should be "for art's sake" hence the term. He once pronounced that "art is never a means; it is an end in itself."Jose Garcia Villa - Finest Filipino Poet in English.Villa's tart poetic style was considered too aggressive at that time. In 1929 he published Man Songs, a series of erotic poems, which the administrators in UP found too bold and was even fined Philippine peso for obscenity by the Manila Court of First Instance. In that same year, Villa won Best Story of the Year from Philippine Free Press magazine for Mir-I-Nisa. He also received P1,000,000 prize money, which he used to migrate for the United States.

He enrolled at the University of New Mexico, wherein he was one of the founders of Clay, a mimeograph literary magazine.He graduated with a Bachelor of Arts degree, and pursued post-graduate work at Columbia University.Villa had gradually caught the attention of the country's literary circles, one of the few Asians to do so at that time.

After the publication of Footnote to Youth in 1933, Villa switched from writing prose to poetry, and published only a handful of works until 1942. During the release of Have Come, Am Here in 1942, he introduced a new rhyming scheme called "reversed consonance" wherein, according to Villa: "The last sounded consonants of the last syllable, or the last principal consonant of a word, are reversed for the corresponding rhyme. Thus, a rhyme for near would be run; or rain, green, reign."

In 1949, Villa presented a poetic style he called "comma poems", wherein commas are placed after every word. In the preface of Volume Two, he wrote: "The commas are an integral and essential part of the medium: regulating the poem's verbal density and time movement: enabling each word to attain a fuller tonal value, and the line movement to become more measures."

Villa worked as an associate editor for New Directions Publishing in New York City between 1949 to 1951, and then became director of poetry workshop at City College of New York from 1952 to 1960. He then left the literary scene and concentrated on teaching, first lecturing in The New School|The New School for Social Research from 1964 to 1973, as well as conducting poetry workshops in his apartment. Villa was also a cultural attaché to the Philippine Mission to the United Nations from 1952 to 1963, and an adviser on cultural affairs to the President of the Philippines beginning 1968.

http://en.wikipedia.org/wiki/Jose_Garcia_Villa\

Paz Márquez-Benítez

Paz Márquez-Benítez (1894–1983) was a Filipina short-story writer.

Born in 1894 in Lucena City, Quezon, Marquez - Benítez authored the first Filipino modern English-language short story, Dead Stars, published in the Philippine Herald in 1925. Born into the prominent Marquez family of Quezon province, she was among the first generation ofFilipinos trained in the American education system which used English as the medium of instruction. She graduated high school in Tayabas High School (now, Quezon National High School) and college from the University of the Philippines with a Bachelor of Arts degree in 1912.^[1][2] She was a member of the first freshman class of the University of the Philippines, graduating with a Bachelor of Arts degree in 1912.

Two years after graduation, she married UP College of Education Dean Francisco Benítez, with whom she had four children.

Márquez-Benítez later became a teacher at the University of the Philippines, who taught short-story writing and had become an influential figure to many Filipino writers in the English language, such as Loreto Paras-Sulit, Paz M. Latorena, Arturo Belleza Rotor, Bienvenido N. Santos and Francisco Arcellana. The annually held Paz Marquez-Benitez Lectures in thePhilippines honors her memory by focusing on the contribution of Filipino women writers to Philippine Literature in the English language.^[1][2]

Though she only had one more published short story after “Dead Stars” entitled "A Night In The Hills", she made her mark in Philippine literature because her work is considered the first modern Philippine short story.^[1][2]

For Marquez-Benitez, writing was a life-long occupation. In 1919 she founded "Woman's Home Journal", the first women's magazine in the country. Also in the same year, she and other six women who were prominent members of Manila's social elites, namely Clara Aragon, Concepcion Aragon, Francisca Tirona Benitez, Carolina Ocampo Palma, Mercedes Rivera, and Socorro Marquez Zaballero, founded the Philippine Women's College (now Philippine Women's University). "Filipino Love Stories", reportedly the first anthology of Philippine stories in English by Filipinos, was compiled in 1928 by Marquez-Benitez from the works of her students.

When her husband died in 1951, she took over as editor of the Philippine Journal of Education at UP. She held the editorial post for over two decades.

In 1995, her daughter, Virginia Benitez-Licuanan wrote her biography, "Paz Marquez-Benitez: One Woman's Life, Letters, and Writings."

Frank G. Rivera

(born 29 February 1948, Paete, Laguna, Philippines) 

Rivera was born on 29 February 1948 in Paete, Laguna. He received his AB English-Filipino degree from the University of the Philippines. He lead the movement for the theater when he established the Sining Kambayoka, a folk theater company on the campus of Mindanao State University in the 1970s.

He has won several awards, including the 8th Annual Gawad Ustetika Awards in the Play category, 1997 Patnubay ng Sining at Kalinangan para sa Tanghalan from the City of Manila and the 2002 National Book Award from the Manila Critics' Circle for his book,Mga Dula sa Magkakaibang Midyum.

He started out in Severino Montano's Arena Theatre Guild and Cecile Guidote’s PETA. He represented the Philippines in numerous International Theater Festivals and Conferences in the US, Korea, Thailand, Mexico, Singapore and Australia.

Works

1. Tuhog-tuhog (2005)
2. Jose Rizal: iba’t ibang Pananaw (2005)
3. Halik sa Kampilan (2005)
4. Makata sa Cellphone (2005)
5. TAO: Isang Tagulaylay Sa Ikadalawampu’t Isang Siglo (2004)
6. Oyayi, Ang Zarzuela (2004)
7. Darna, Etc. (2003)
8. Sining Kambayoka's Mga Kuwentong Maranao (2003)
9. Ambon, Ulan, Baha: Sarsuwelang Pinoy (2003)
10. Gothic Telemovies (2002)
11. MULAT: Mga Isyung Panlipunan sa mga Dulang Pantelebisyon(2002)
12. Mga Dula sa Magkakaibang Midyum (1982)
13. Ama at iba pa, Sari-saring Dula (1982)

The Boy Who Became a Stone Tinguian

FOLK TALE

One day a little boy named Elonen sat out in the yard making a bird snare, and as he worked, a little bird called to him: "Tik-tik-lo-den" (come and catch me)."I am making a snare for you," said the boy; but the bird continued to call until the snare was finished.
Then Elonen ran and threw the snare over the bird and caught it, and he put it in a jar in his house while he went with the other boys to swim.
While he was away, his grandmother grew hungry, so she ate the bird, and when Elonen returned and found that his bird was gone, he was so sad that he wished he might go away and never come back. He went out into the forest and walked a long distance, until finally he came to a big stone and said: "Stone, open your mouth and eat me." And the stone opened its mouth and swallowed the boy.
When his grandmother missed the boy, she went out and looked everywhere, hoping to find him. Finally she passed near the stone and it cried out: "Here he is." Then the old woman tried to open the stone but she could not, so she called the horses to come and help her. They came and kicked it, but it would not break. Then she called the carabao and they hooked it, but they only broke their horns. She called the chickens, which pecked it, and the thunder, which shook it, but nothing could open it, and she had to go home without the boy.

http://www.pitt.edu/~dash/philippines.html

Epiko: Indarapatra at Sulayman (Buod)

Noong araw ay may isang dakilang hari. Siya ay si Indarapatra, hari ng Imperyo Mantapuli. Ang Mantapuli ay matatagpuan sa kanluran ng Mindanao, doon sa ilayong lupain kung saan ang araw ay lumulubog. Si Indarapatra ay nagmamay-ari isang mahiwagang singsing, isang mahiwagang kris, at isang mahiwagang sibat. linagud, aking sibat, magtungo ka sa silangan at lupigin ang aking mga kaaway!" utos I hari. Pagkatapos magdasal, inihagis niya si Hinagud nang malakas. Pagkatapos akarating ni Hinagud sa Bundok Matutun, bumalik ito sa Mantapuli at nag-ulat sa myang panginoon.
Aking panginoon, maawa kayo sa mga taga-Maguindanao. Sila'y pinahihirapan at pinaglalamon ng mga halimaw. Sinira ng mga halimaw ang kanilang mga pananim at ang kanilang mga kabahayan. Binabalot ng mga kalansay ang kalupaan!" ulat ni Hinagud.
Nagalit si Indarapatra sa narinig. "Sino ang mga halimaw na iyon? Sino ang mga valang-awang pumapatay sa walang kalaban-labang mga taga-Maguindanao?" galit w tanong ni Indarapatra.
"Una'y si Kuritang maraming paa at ganid na hayop sapagkat ang pagkaing laan sa limang tao'y kanyang nauubos," sagot ni Hinagud. "Ikalawa'y si Tarabusao. Isa siyang halimaw na mukhang taong nakatatakot pagmasdan. Ang sinumang taong kanyang mahuli'y agad niyang kinakain. Ikatlo'y si Pah, isang ibong malaki. Ang bundok ng Bita ay napadidilim niya sa laki ng kanyang mga pakpak. Ang lahat ng tao'y sa kweba na nananahan upang makaligtas sa salot na itong may matang malinaw at kukor matalas. Ikaapat ay isa pang ibong may pitong ulo, si Balbal. Walang makaligtas sa bagsik ng kanyang matalas na mata pagkat maaari niyang matanaw ang lahat ng too sunud-sunod na paliwanag ng sibat.
Nang marinig ito ni Indarapatra, nagdasal siya at inutusan ang kapatid na Sulayman, ang pinakadakilang mandirigma ng kaharian, "Mahal kong kapatid, huma> ka at tulungan ang mga taga-Maguindanao. Ito ang aking mahiwagang singsing at Juru Pakal, ang aking mahiwagang kris. Makatutulong ang mga ito sa iyong pakikidigmc Kumuha si Indarapatra ng isang batang halaman at ipinakiskis niya ang singsing r ibinigay kay Sulayman sa halaman at kanyang sinabi, "Ang halamang ito ay mananatilir buhay habang ika'y buhay at mamamatay kung ika'y mamatay."
At umalis si Sulayman sakay ng kanyang vinta. Lumipad ang vinta pasilangan c lumapag sa ka-Maguindanaoan. Biglang dumating si Kurita. Biglang tumalon si Jur Pakal, ang mahiwagang kris, at kusang sinaksak si Kurita. Taas-baba. Taas-baba Juru Pakal hanggang namatay si Kurita. Sa pakikidigma ni Sulayman, nawala niya ar kanyang singsing.
Pagkatapos ay kinalaban ni Sulayman si Tarabusao. "Lisanin mo ang lugar r ito... kung hindi, mamamatay ka!" utos ni Sulayman.
"Lisanin ang lugar na ito! Nagkasala ang mga taong ito at dapat magbayad!" sage ni Tarabusao.
"Nandito ako upang alisin ang lagim mo rito sa Maguindanao . . . ang aking Diyos ay mabait sa mga nagdurusa at pinahihirapan ang mga demonyo," sabi ni Sulayman.
"Matalo man ako, mamamatay akong martir!" sagot ni Tarabusao. Naglaban si at duguan si Tarabusao. "Binabati kita sa iyong kagalingan, sa iyong kapangyarihai Paalam," huling sambit ni Tarabusao at tuluyan na siyang namatay.
Naglakad si Sulayman sa kabilang bundok upang sagupain si Pah. Ang Bundok Bita ay balot ng mga kalansay at ng mga naaagnas na bangkay. Biglang dumating: Pah. Inilabas ni Sulayman si Juru Pakal at pinunit nito ang isang pakpak ni Pal Namatay si Pah ngunit nahulog ang pakpak nito kay Sulayman. Namatay si Sulaymai
Sa Mantapuli, namatay ang tanim na halaman ni Indarapatra. Agad siyang nagtung sa Maguindanao at hinanap ang kapatid. Nakita niya ito at siya'y nagmakaawa s Diyos na buhay in muli ang kapatid. Tumangis siya nang tumangis at nagdasal kc Allah.
Biglang may bumulwak na tubig sa tabi ng bangkay ni Sulayman. Ipinainom ito ni Indarapatra kay Sulayman na biglang nagising. "Huwag kang umiyak, aking kapatid napatulog lamang ako nang mahimbing," sabi ni Sulayman. Nagdasal sina Indarapatr at Sulayman upang magpasalamat sa Diyos. "Umuwi ka na, aking kapatid. Ako na ar tatapos kay Balbal, ang huling halimaw," utos ni Indarapatra. Umuwi si Sulayman c nagtungo si Indarapatra sa Bundok Suryan at doon nakipaglaban kay Balbal.
sa-isang pinutol ni Indarapatra ang mga ulo ni Balbal hanggang isa na laman ang natira. Matapos ito, lumisan si Balbal na umiiyak. Inakala ni Indarapatra n namatay na si Balbal habang ito'y tumatakas. Ngunit ayon sa mga too ngayon a buhay pa si Balbal... patuloy na lumilipad at humihiyaw tuwing gabi.
Pagkatapos ng labanan, naglakad si Indarapatra at tinawag ang mga taong nagtago sa kuweba ngunit walang sumagot. Naglakad siya nang naglakad hanggang siya'y nagutom at napagod. Gusto na niyang kumain kaya pumulot siya ng isda sa ilog at nagsaing. Kakaiba ang pagsaing ni Indarapatra. Inipit niya ang palayok sa kanyang mga hita at umupo siya sa apoy upang mainitan ang palayok. Nakita ito ng isang matandang babae. Namangha ang matandang babae sa taglay na kagalingan ni Indarapatra. Sinabihan ng matanda na maghintay si Indarapatra sa kinalalagyan sapagkat dumaraan doon ang prinsesa, ang anak ng raha. Umalis ang matandang babae dala ang sinaing ni Indarapatra.
Pagkalipas ng ilang sandali ay dumaan nga ang prinsesa at nakuha ni Indarapatra mga tiwala nito. Itinuro ng prinsesa kung saan nakatago ang ama niya at ang nalalabi sc kaharian nifa. Nang magkita si Indarapatra at ang raha, inialay ng raha ang innyang pag-aari kay Indarapatra. Ngunit tinanggihan ito ni Indarapatra bagkus knyang hiniling ang kamay ng prinsesa.
Nanatili si Indarapatra nang maikfing panahon sa Maguindanao. Tinuruan niya kg mga too kung paano gumawa ng sandata. Tinuruan niya rin sila kung paano maghabi, magsaka, at mangisda. Pagkalipas ng ilang panahon pa, nagpaalam na si Indarapatra. tapos na ang aking pakay rito sa Maguindanao. Ako ay lilisan na. Aking asawa, manganak ka ng dalawa, isang babae at isang lalaki. Sila ang mamumuno rito sa inyong kaharian pagdating ng araw. At kayong mga taga-Maguindanao, sundin ninyo ang aking mga kodigo, batas, at kapangyarihan. Gawin ang aking mga utos hanggang may isang mas dakilang haring dumating at mamuno sa inyo," paalam ni Indarapatra.
Habang kumakain, nakita ni Indarapatra ang kanyang mahiwagang singsing na naiwala ni Sulayman sa isdang ulam. Pagkatapos nito ay bumalik na siya sa kanyang kaharian sa Mantapuli.




http://marionette23.multiply.com/journal/item/36/Epiko_Indarapatra_at_Sulayman

INDARAPATRA AT SULAYMAN (Isinatula ni Bartolome del Valle)

Noong unang panahon ayon sa alamat ng pulong Mindanaw, 
ay wala ni kahit munting kapatagan.  Pawang kabundukan 
ang tinatahanan ng maraming taong doo’y namumuhay 
maligaya sila sapagkat sagana sa likas na yaman. 
Subalit ang lagim ay biglang dumating sa kanilang bundok 
na dati’y payapa.  Apat na halimaw ang doo’y nanalot. 
Una’y si Kurita na maraming paa at ganid na hayop 
pagka’t sa pagkain kahit limang tao’y kanyang nauubos. 
Ang Bundok Matutum ay tinirhan naman ng isang halimaw 
na may mukhang tao na nakatatakot kung ito’y mamasdan, 
ang sino mang tao na kanyang mahuli’y agad nilalapang, 
at ang laman nito’y kanyang kinakain na walang anuman. 
Ang ikatlo’y si Pah na ibong malaki.  Pag ito’y lumipad 
ang Bundok na Bita ay napadidilim niyong kanyang pakpak, 
ang lahat ng tao’y sa kuweba tumahan upang makaligtas 
sa salot na itong may matang malinaw at kukong matalas. 
Ang Bundok Kurayang pinananahanan ng maraming tao 
ay pinapaglagim ng isa pang ibong may pitong ulo; 
walang makaligtas sa bagsik ng kanyang matalas na kuko  
pagkat maaaring kanyang matanaw ang lahat ng dako. 
Ang kalagim -lagim na kinasapitan ng pulong Mindanaw 
ay nagdulot ng lungkot sa maraming baya’t mga kaharian; 
Si Indarapatra na haring mabait, dakila’t marangal 
ay agad nag-utos sa kanyang kapatid na prinsipeng mahal. 
“Prinsipe Sulayman, ako’y sumasamo na iyong iligtas
ang maraming taong nangangailangan ng tulong mo’t habag.” 
“O mahal na hari na aking kapatid, ngayon di’y lilipad 
at maghihiganti sa mga halimaw ang talim ng tabak.”
Binigyan ng singsing at isang espada ang kanyang kapatid 
upang sandatahin sa pakikibaka.  Kanyang isinabit 
sa munting bintana ang isang halaman at saka nagsulit; 
“ang halamang ito’y siyang magsasabi ng iyong nasapit.” 
Nang siya’y dumating sa tuktok ng bundok na pinaghaharian 
nitong si Kurita, siya ay nagmasid at kanyang natunghan 
ang maraming nayong wala kahit isang taong tumatahan; 
“Ikaw’y magbabayad, mabangis na hayop!” yaong kanyang sigaw. Di pa nagtatagal ang kanyang sinabi, nagimbal ang bundok 
at biglang lumbas itong si Kuritang sa puso’y may poot; 
sila ay nagbaka at hindi tumigil hangga’t malagot  
ang tanging hininga niyong si Kuritang sa lupa ay salot. 
Tumatag ang puso nitong si Sulayman sa kanyang tagumpay 
kaya’t sa Matutum, ang hinanap naman ay si Tarabusaw; 
sa tuktok ng bundok ay kanyang namalas ang nakahahambal 
na mga tanawin:  “Ngayon di’y lumabas nang ikaw’y mamatay.” 
Noon di’y nahawi ang maraming puno sa gilid ng bundok, 
at ilang saglit pa’y nagkakaharap na silang puso’y nagpupuyos. 
Yaong si Sulayma’y may hawak na tabak na pinang-uulos; 
ang kay Tarabusaw na sandata nama’y sangang panghambalos. 
At sa paghahamok ng dalawang iyong balita sa tapang
Ang ganid na hayop sa malaking pagod ay napahandusay. 
“Ang takdang oras mo ngayo’y dumating na,” sigaw ni Sulayman 
At saka sinaksak ng kanyang sandata ang tusong halimaw. 
Noon di’y nilipad niyong si Sulayman ang Bundok ng Bita; 
siya’y nanlumo pagka’t ang tahanan sa tao’y ulila; 
ilang sandal pa ay biglang nagdilim gayong maaga pa
at kanyang natantong ang kalabang ibon ay dumating na. 
Siya’y lumundag at kanyang tinaga ang pakpak ng ibon, 
datapwat siya rin ang sinamang-palad na bagsakan niyon; 
sa bigat ng pakpak, ang katawan niya sa lupa bumaon
kaya’t si Sulayman noon ay nalibing nang walang kabaong. 
Ang kasawiang ito ay agad nabatid ng mahal na Hari 
pagka’t ang halaman noon di’y nalanta’t sanga’y nangalabi; 
“Siya ay patay na!” ang sigaw ng kanyang namumutlang labi, 
“Ang kamatayan mo’y ipaghihiganti buhay ma’y masawi.” 
Nang siya’y dumating sa Bundok ng Bita ay kanyang kinuha 
ang pakpak ng ibon.  Ang katawang pipi ay kanyang namalas 
nahabag sa kanya ang kanyang bathala; biglang nagliwanag 
at ilang saglit pa ay nakita niya ang tubig na lunas. 
Kanyang ibinuhos ang tubig na iyon sa lugaming bangkay, 
at laking himala!  Ang kanyang kapatid ay dagling nabuhay, 
sila ay nagyakap sa gitna ng galak at ng katuwaan, 
saka pinauwi itong si Sulayman sa sariling bayan. 
Sa bundok Kurayan na kanyang sinapit ay agad hinanap 
ang ibong sa tao’y nagbibigay-lagim at nagpapahirap; 
dumating ang ibong kaylaki ng ulo at kukong matalas
subalit ang kalis ni Indarapatra’y nagwagi sa wakas
Sa kanyang tagumpay may isang diwatang bumating magalang, “Salamat sa iyo butihing bayani na ubod ng tapang, 
kaming mga labi ng ibong gahaman ngayo’y mabubuhay.” 
at kanyang namalas ang maraming taong noo’y nagdiriwang. 
Nabihag ang puso ng mahal na hari sa ganda ng mutya
kaya’t sa naroon ay kanyang hiniling na lakip ang sumpa 
na sila’y ikasal.  Noon di’y binuklod ng isang adhika 
ang kanilang puso.  “Mabuhay ang hari!” ang sigaw ng madla. 
Ang tubig ng dagat ay tila hinigop sa kailaliman; 
at muling lumitaw ang lawak ng lupang pawang kapatagan, 
si Indarapatra’y hindi na bumalik sa sariling bayan, 
at dito naghari sa mayamang lupa ng pulong Mindanaw.